[lang_bg]
Върховна седмица на извънредно щастие
Албена Русева
(Български Mладежки Форум)
Когато за първи път ми беше представена възможността да отида в Турция, за да прекарам една седмица на младежки обмен, засягащ екологията в далечен град, моето любопитство се пробуди. Естествено за мен, тъй като съм малко повече песимистична от необходимото, не очаквах, че ще бъда одобрена и не чаках писмото с такова вълнение, но след като го получих, се почувствах като на седмо небе. Тази възможност, която обикновено е трудна да се получи, напълно промени живота ми за добро.
Колкото и да изглежда като клише, очакванията, които възлагах на проекта, бяха надминати с опита, който получих чрез него. Чувствам се толкова благодарна, че бях част от този екип, част от този проект, част от самия опит. Срещнах необикновени хора, с повечето от които вярвам, че ще остана в контакт, придобих личен опит не само по темата за екологията, но и по отношение на човешките взаимодействия и взаимоотношения, опитах някои от най-добрите храни, която някога съм яла – сладолед, кюнефе – назовавам само няколко. И всичко това в рамките на една малка седмица – със сигурност ми трябваше малко време, за да свикна, но всеки участник беше достатъчно добър, за да ми помогне с това и веднага щом се почувствах удобно в групата, почувствах внезапно отпускане.
Думата, с която свързвам този проект, е точно тази “свобода”. Чувствах се приета за това коя съм, почувствах се ценена както никога преди не съм била, беше време на най-голямото ми щастие.
Относно самия проект, всяка сутрин започвахме със закуска и съвсем скоро всички пиеха чай и си бъбреха с другите. След това идваха енерджайзърите, които трябваше да ни повдигнат в настроението за предстоящия ден и да разчупят леда, ако имаше някакъв останал. След това обикновено бяхме разпределени в групи и помолени да напишем, рисуваме, изобразяваме и т.н. определен екологичен въпрос или ситуация и когато дойде време представяхме нашия проект, който винаги беше посрещан със силни аплодисменти. След това можехме да решим да се разходим до известните закрити пазари, да помиришем от колоритните подправки, да се насладим на гостоприемната атмосфера, да опитаме някоя традиционната турска храна и след това да се върнем обратно в хотела. Все пак това не беше през цялото време – един ден беше организирана екскурзия, за да посетим известните паметници на града, друг ден отидохме на фантастичен концерт на известна турска група, а трети ден бяхме поканени на дискотека от община Кахраманмараш. Излишно е да се каже, че ни беше оказано голямо гостоприемство и това, което ми остана в ума, е точно това – поведението както на млади, така и на стари – те изглеждаха толкова удостоени с такава чест, че ги бяхме посетили, толкова удостоени с чест, че сме опитали тяхната храна или още повече учудващо – че ние просто отидохме при тях и започнахме да говорим с тях.
Гледайки назад, смятам, че това беше върховна седмица на извънредно щастие. Завинаги ще помня този проект с безкрайна усмивка, може би с надеждата да се върна в тези дни на незабравими спомени и изключителни хора.
София,
03.28.2017
[/lang_bg]
[lang_en]
The Ultimate Week of Extreme Happiness
Albena Ruseva
(Bulgarian Youth Forum)
When I was first presented with the option of going to Turkey to spend a week in a faraway town doing a youth exchange concerning ecology my curiosity aroused. Naturally for me, being a bit too pessimistic than necessary, I didn’t expect I would be approved and did not await the answer letter with such excitement but once I received it, I felt like in seventh heaven. This opportunity that is usually so hard to get by, completely changed my life for the good. Clichéd as it may seem, the expectations that I set on the project exceeded the experience that I gained throughout it. I feel so so so so grateful for having been part of that team, part of that project, part of the experience itself. I met extraordinary people most of whom I believe I will stay in contact with, I gained personal experience not only on the topic of ecology but also that of human interactions and relations, I tried some of the best food I have ever tasted-Dondurma, Künefe, to name but a few. And all that within a small week-surely I needed some time to settle in but every participant was kind enough to help me with that and as soon as I felt comfortable with the group, I felt a sudden release of freedom. The word I associate that project with is exactly that one-freedom. I felt accepted for who I was, I felt appreciated like I never have been before, it was a time of utmost happiness.
For the project itself however, every morning started off with a breakfast and soon enough everyone was drinking çay and chatting with others. Then came the energizers which were meant to put us in the mood for the upcoming day and break the ice if there was any left. After that we were assigned into groups and asked to write, draw, depict etc. a certain ecological issue or a situation and sooner or later came the time to present our project which was always met with loud applause. After that we would decide to take a walk to the famous covered bazaars, smell the colorful spices, indulge ourselves in the hospitable atmosphere, try some traditional Turkish cuisine and then head back to the hotel. However this was not the case all the time-one day a trip was organized for us to visit famous monuments of the city, another we went to a fantastic concert of a renowned Turkish band, and yet another we were invited to a disco by the municipality of Kahramanmaraş. Needless to say, we were presented with great hospitality and what stuck in my mind is exactly that-the demeanor of both young and old-they looked so honored to have been visited by us, so honored that we have tasted their food or even more astonishingly-that we have simply walked up to them and started talking to them.
Looking back, I regard that one week as the ultimate week of extreme happiness. I will forever remember this project with an unending smile perhaps sentimentally longing to return to those days of unforgettable memories and extraordinary people.
Sofia,
28.03.2017
[/lang_en]
[lang_es]
La última semana de la felicidad extrema
Albena Ruseva
(Foro Búlgaro de la Juventud)
Cuando se me presentó por primera vez la opción de ir a Turquía para pasar una semana en una ciudad lejana haciendo un intercambio de jóvenes sobre ecología, me despertó la curiosidad. Naturalmente, siendo yo un poco y a veces más pesimista de lo necesario, no esperaba que me fueran a aprobar y no tenía ninguna expectativa, pero una vez la recibí, me sentí como en el séptimo cielo.
Esta oportunidad, por lo general difícil de lograr, cambió por completo mi vida para bien. Tan cliché como pueda parecer, las expectativas que puse en el proyecto excedieron la experiencia que obtuve durante todo el proyecto. Me siento tan agradecida por haber sido parte de ese equipo, parte de ese proyecto, parte de la experiencia misma. Conocí personas extraordinarias, la mayoría de las cuales creo que seguiré en contacto, adquirí experiencia personal no solo en el tema de la ecología sino también el de las interacciones y las relaciones humanas, probé algunos de los mejores alimentos que he probado en mi vida: Dondurma, Künefe, por nombrar solo algunos. Y todo eso en una sola semana, seguramente necesitaba tiempo para instalarme, pero todos los participantes tuvieron la amabilidad de ayudarme con eso y tan pronto como me sentí cómodo con el grupo, sentí una liberación repentina de libertad. La palabra con la que asocio ese proyecto es exactamente esa, libertad. Me sentí aceptada por ser quien era, me sentí apreciada como nunca lo había sido antes, fue un momento de máxima felicidad.
Para el proyecto en sí, sin embargo, todas las mañanas comenzaba con un desayuno y pronto todos bebían y charlaban con los demás. Luego vinieron los energizadores que estaban destinados a ponernos de humor para el próximo día y romper el hielo si quedaba. Después de eso, nos asignaron en grupos y nos pidieron que escribiéramos, dibujáramos, describiéramos, etc., un cierto problema ecológico o una situación y, tarde o temprano, llegáramos a presentar nuestro proyecto, que siempre recibía un fuerte aplauso. Después de eso, decidimos dar un paseo por los famosos bazares cubiertos, oler las coloridas especias, consentirnos en el ambiente hospitalario, probar la cocina tradicional turca y luego regresar al hotel. Sin embargo, este no era el caso todo el tiempo: un día se organizó un viaje para visitar monumentos famosos de la ciudad, otro fuimos a un fantástico concierto de una renombrada banda turca, y otro más fuimos invitados a una discoteca por la municipio de Kahramanmaraş. Huelga decir que nos obsequiaron con una gran hospitalidad y lo que me quedó grabado en la mente es exactamente eso: el comportamiento de jóvenes y mayores. Se veían tan honrados de haber sido visitados por nosotros, tan honrados de haber probado su comida o incluso más. asombrosamente, que simplemente nos acercamos a ellos y empezamos a hablar con ellos.
Mirando hacia atrás, considero que una semana es la última semana de felicidad extrema. Recordaré para siempre este proyecto con una sonrisa interminable quizás sentimentalmente anhelando volver a esos días de recuerdos inolvidables y personas extraordinarias.
Sofía,
28.03.2017
[/lang_es]
[lang_de]
Die ultimative Woche höchster Glückseligkeit
Albena Ruseva
(Bulgarisches Jugendforum)
Als ich das erste Mal das Angebot bekommen habe, eine Woche in einer sehr weit entfernten Stadt in der Türkei zu verbringen, um dort bei einem Jugendaustausch über Ökologie mitzumachen, wurde meine Neugier geweckt. In Anbetracht dessen, dass ich viel zu pessimistisch bin, was für mich natürlich ist, habe ich nicht erwartet, akzeptiert zu werden und habe also auf den Antwortbrief nicht mit so großer Aufregung gewartet. Doch als ich ihn bekommen habe, habe ich mich wie im siebten Himmel gefühlt. Die Gelegenheit, die man üblicherweise so schwer bekommt, hat mein Leben zum Guten verändert. Es mag sich wie ein Klischee anhören, aber die Erwartungen, die ich auf das Projekt gelegt habe, wurden von den Erfahrungen dort übertroffen. Ich bin so so so so dankbar dafür, dass ich selbst ein Teil dieses Teams, dieses Projekts, dieses Erlebnisses war. Ich habe außerordentliche Menschen kennengelernt, von denen ich, glaube ich, mit den meisten im Kontakt bleiben werde. Ich habe persönliche Erfahrungen nicht nur im Bereich Ökologie gemacht, sondern auch in dem der menschlichen Interaktionen und Beziehungen. Ich habe eine der besten Küchen probiert, die ich je verkostet habe – Dondurma, Künefe, um mal Einiges davon zu nennen. Und dies alles innerhalb nur einer Woche. Sicherlich brauchte ich einige Zeit, um mich einzuleben, aber jeder Teilnehmer war so lieb, mir dabei zu helfen, dass ich, sobald ich mich in der Gruppe schon wohlgefühlt habe, einen plötzlichen Drang von Freiheit gespürt habe. Das Wort, mit dem ich dieses Projekt verbinde, ist genau dieses – Freiheit. Ich wurde so akzeptiert, wie ich bin, ich habe mich geehrt gefühlt, wie nie zuvor, es war die Zeit der absoluten Glücklichkeit.
Was aber das Projekt selbst anbelangt: Jeder Morgen hat mit einem Frühstück angefangen und bald tranken alle çay und redeten miteinander. Daraufhin waren die Energizers dran, die dazu dienten, uns auf den kommenden Tag vorzubereiten und das Eis zu brechen, wenn überhaupt solches geblieben war. Danach wurden wir in Gruppen aufgeteilt und beauftragt, ein ökologisches Problem oder eine Situation aufzuschreiben, zu beschreiben oder zu malen und später war die Zeit der Präsentation unserer Projekte, was immer laut beklatscht wurde. Anschließend entschieden wir uns, einen Bummel zu den berühmten überdachten Märkten zu machen, die Gewürze zu riechen, die gastfreundliche Atmosphäre zu genießen, die traditionelle türkische Küche zu verkosten und danach zum Hotel zurückzukehren. Jedoch war das nicht jeden Tag der Fall – an einem der Tage wurde eine Stadtrundfahrt organisiert, damit wir die berühmten Denkmäler der Stadt besichtigen, am anderen sind wir auf ein Konzert einer sehr prominenten türkischen Band gegangen und am dritten wurden wir von der Gemeinde in Kahramanmaraş in die Disco eingeladen. Ich brauche nicht zu sagen, dass uns große Gastfreundlichkeit erwiesen wurde und was ich mir eingeprägt habe, ist genau das – das Verhalten junger und alter Menschen – sie schienen dermaßen geehrt, von uns besucht zu werden, dermaßen geehrt, dass wir ihr Essen verkostet haben oder noch verblüffender – dass wir einfach auf sie zugekommen sind und angefangen haben, mit ihnen zu reden.
Zurückschauend betrachte ich diese Woche als die ultimative Woche höchster Glückseligkeit. Ich werde mich an dieses Projekt ewig mit einem nicht enden wollenden Lächeln erinnern, vielleicht sentimental sehnend, dass ich wieder zu den Tagen unvergesslicher Erinnerungen und außerordentlicher Menschen zurückkehre.
Sofia,
28.03.2017
[/lang_de]